Ik heb veel te lang gewacht met hulp zoeken. Ik dacht dat ik het alleen wel kon. Ook dacht ik dat het zwak was om op te geven.
Ruim 3 jaar geleden kwam ik thuis te zitten met een burn-out.
De tweede sessie bij de haptonoom waar ik hulp bij had gevonden staat nog steeds in mijn geheugen gegrift. Wat heb ik gehuild. Ik voelde me zo gefaald, zwak, teleurgesteld en boos. Vooral dat laatste.
"Hoe zo een 'burn-out'! Ik kan nu echt niet opgeven. Mijn kinderen en collega's hebben me nodig. Dan ga ik toch niet een beetje thuis zitten uitrusten! Nee, een burn-out heb ik niet!"
Ik kon nog niet toegeven dat ik ziek was. Dat ik moest stoppen met vechten.
Jarenlang heb ik alle ballen hoog kunnen houden. Ik wist niet dat het ook anders kon en zelf anders moest.
Bij veel klanten die ik coach zie ik dezelfde worsteling. De tweestrijd tussen door vechten en toegeven aan intense vermoeidheid, het hoofd dat niet meer wilt en het lichaam dat roept dat het niet langer kan.
Vechten is wat je kent. Doorgaan is wat gewoonte is. Dat geeft een vorm van zekerheid en vertrouwen. Ook al is het niet gezond. Je weet niet beter.
Ik ben dan ook altijd super trots of iedere klant die ik begeleid. Alleen al de eerste stap zetten door een mail te sturen of een belletje te plegen aan mij is zo dapper.
Die eerste stap is zo krachtig om weer de regie op je eigen leven terug te nemen. De verantwoordelijkheid nemen voor je eigen geluk.
En ik als coach ben er om je het vertrouwen te geven dat het echt beter wordt. Dat het leven ook weer mooi wordt. Ook al geloof je het misschien nog niet, het kan anders. Het kan lichter, het kan leuker, het kan mooier, het kan relaxer worden dan nu op dit moment.
Voel je pijn of herkenning bij het lezen bij dit bericht. Wacht niet langer en stuur me een bericht. 😘
En mocht je iemand kennen die ook worstelt. Stuur dan vooral dit bericht even door ✨