Je gedachten gaan maar door en door en door

Opeens valt het haar op. 

Ze hoort zichzelf steeds vaker klagen en mopperen. 

Over kleine en grote dingen. 

Niets lijkt meer goed te zijn.

Soms schiet ze uit het niets uit haar slof tegen een collega of nog erger: tegen haar kinderen. Ze geeft de schuld aan haar collega’s die zich ‘achteloos’ ziek melden. Aan het management dat steeds meer taken naar het team schuift. Op de overheid die zegt dat de werkdruk in de zorg omlaag moet, maar ondertussen geen extra cent in de zorg steekt. 

Ze zegt hoe ongelijkwaardig en oneerlijk ze dat vindt.

Ze voelt zich slaaf van het systeem, slaaf van haar manager, slaaf van de cliënten die haar hulp zo nodig hebben. Ook slaaf van haar man, haar kinderen, het huishouden en de school van de kinderen die steeds om hulpouders vraagt.

En zo wordt de lijst langer en langer.

Maar bovenal is ze moe, zo ontzettend moe. Ze staat moe op, sleept zich door de dag en stapt uitgeput in bed. Op wonderbaarlijke wijze beginnen op dat moment haar hersenen een eigen leven te lijden voor een aantal uur. Alles wordt in de nacht geëvalueerd, bekritiseerd en afgewogen. Nu ze er zo bij stilstaat: het is nooit positief.

Ze loopt naast me in de duinen tijdens haar eerste coachingsessie. Terwijl ze haar verhaal doet, neemt ze de omgeving niet in haar op. De prachtige duintoppen, de bloemen, de vogels en de zon neemt ze niet waar. Ze is naar binnen gekeerd, kijkt omlaag met hangende schouders.

“Sta eens stil”, zeg ik tegen haar. Om haar te onderbreken in haar verhaal en haar gedachtestroom.

“Wat zie je als je om je heen kijkt?” Ze staat stil en kijkt een beetje verward op. Komt terug in het moment van nu en kijkt om zich heen. 

“Kijk eens om je heen en luister... Wat hoor en zie je?” 

“Vogels, de wind, niets eigenlijk,” antwoordt ze.

“En wat voel je nu?” vraag ik haar.

Eerst een groot vraagteken op haar gezicht, dan zie ik een soort bewustzijn op haar gezicht verschijnen en daarna een stortvloed aan tranen.

“Weet je,” zeg ik. “Zullen we afspreken dat je vandaag stopt met vechten? Tegen jezelf, je gevoel en je gedachten?”

Ze glimlacht door haar tranen heen en zegt: DEAL!💖

Vaak heb je niet door dat je in een loophole terecht bent gekomen van je gedachten. Meestal helpt het je ook niet verder. Daarom onderbreek ik regelmatig dit soort gesprekken abrupt zodat er een error ontstaat. Deze error is nodig om je brein een ander patroon aan te leren die wel helpend is. Nieuwsgierig?

Wil je ook een keer met mij door de duinen lopen? Plan een gratis verkenningssessie.

#lovemyjob

Wandelen bij stress