"Ik weet het niet meer", vertelde mijn klant tijdens de eerste coaching sessie. " ik heb altijd zoveel plezier gehad als begeleider in de gehandicaptenzorg maar nu voel ik het niet meer? "
Het is iets wat ik helaas steeds vaker hoor. Met ledenogen kijk ik toe als mensen de zorg uitstappen door stress, werkdruk, onvoldoende waardering en of gebrek aan werkplezier.
Dat hoeft allemaal niet te gebeuren als je eerder de regie pakt over je werkplezier en werkstress.
Nu snap ik als er nu wat boze reacties komen maar lees alsjeblieft nog even verder want ik beloof het klinkt harder dan dat ik bedoel.
Door corona maar eigenlijk daarvoor ook al is er een enorm tekort aan zorgpersoneel. Dan heb ik het niet alleen over directe cliëntenzorg maar ook op de ondersteunende afdelingen. Door corona is hier een vergrootglas op gelegd door de media.
De werkdruk was voor Corona ook al kneiter hoog en de waardering in geld was ook toen al dramatisch en ook toen werd er niet geluisterd naar wat er nodig is in de zorg.
Toen werkte je ook al in de zorg. Wat maakt dat het nu anders is?
Ken je het gezegde; wat je aandacht geeft groeit..
Zou het kunnen dat dat hierin ook het geval is?
Als je om je heen veel geklaag hoort of als je om je heen veel te maken hebt met stress dan is er niet veel nodig om dit over te nemen. Mensen werken namelijk met hun hart en ziel. Je gevoel is niet uitgeschakeld, dat wil je ook niet. Je wilt je beste zelf geven aan je cliënt en collega. Dat maakt het werken in de zorg zo bijzonder.
Maar daarmee wordt je ook vatbaarder voor de gevoelens, omstandigheden, de sfeer om je heen. En dit neem je dan mee naar huis en daar worden de effecten ook voelbaar.
Ik wil een kleine oefening met je doen:
Sluit je ogen, adem in door je neus en blaas al je lucht door je mond uit met een lange diepe zucht.
Denk terug aan een moment dat je met je collega of met je cliënt heel hard gelachen hebt
Wat voelde je toen, waar voelde je dat?
Wat zei je tegen de ander en wat waren je gedachten?
Open nu weer je ogen.
Hoe voel je je nu? Wellicht heb je een glimlach op je gezicht omdat je aan dat mooie moment terug denkt.
Hoe mooi is dat....
Hiermee wil je laten zien dat je zelf invloed hebt op je gedachten en gevoelens. Laat jij je meeslepen op het positieve of op het negatieve?
Wat kan jij vandaag nog anders doen om je beter te voelen?
Ik bagatelliseer hiermee niet het nijpend te kort aan zorgpersoneel, helemaal niet ik wil het liefst van de daken schreeuwen "kom in de zorg werken, het is zo'n mooi vak" maar werk je nu al in de zorg vraag je dan eens af; 'Wat heb ik vandaag nodig met iets meer plezier of iets minder stress mijn werk te kunnen doen? Hoe kan ik bij tenminste 1 persoon (cliënt of collega) die glimlach op z'n gezicht toveren?'
Want dat is toch het mooiste van ons zorgvak: De verbinding met de ander !
Comments